Jezus zapowiadał, że po zakończeniu Jego działalności rozpocznie się misja innej Osoby, niewidzialnego Ducha, nazwanego Duchem Prawdy i niezawodnym Pocieszycielem.
Duch Święty jest kontynuatorem działalności Jezusa. Bo Jego nauka jest przekazywaniem tego samego daru zbawienia, który przyniósł Chrystus. Nie jest więc głosicielem nowych prawd, ale tym, który wewnętrznie prowadzi człowieka i pogłębia naszą wiarę. To działanie Ducha udoskonala osobę nie tylko w sferze intelektualnej, ale też moralnej. W ten sposób, przypominając sobie podstawowe wiadomości o bierzmowaniu i zobowiązania wynikające z tego sakramentu, doszliśmy do wezwania do własnego uświecenia. Bierzmowanie – właściwie przeżyte – jest szczególnym impulsem w rozwoju życia wewnętrznego. Jeżeli wcześniej mówiliśmy o przeznaczeniu bierzmowanych do apostolstwa, to pierwszym jego elementem jest troska o osobistą świętość. Inaczej mówiąc, chodzi o podjęcie powołania do chrześcijańskiej doskonałości. I bierzmowanie udziela łaski uzdalniającej do zrealizowania postulowanej doskonałości i to w najbardziej dojrzałym wymiarze.
Jeżeli bierzmowanie jest sakramentem siedmiu darów Ducha Świętego, to dary te rozumiane są jako ułatwienie człowiekowi chrześcijańskiego dojrzewania. Chodzi o to, że – jak uczy św. Tomasz z Akwinu – każdy z tych darów udoskonala konkretną cnotę. I tak: dar mądrości udoskonala miłość, dar rozumu doskonali wiarę, dar umiejętności – nadzieję, dar rady – cnotę roztropności, dar pobożności – cnotę sprawiedliwości, dar męstwa doskonali cnotę męstwa i dar bojaźni Bożej udoskonala cnotę wstrzemięźliwości. I w ten sposób „akty cnót stają się aktami doskonalszymi”. Skutkiem tego jest takie postępowanie chrześcijanina, że nie przeszkadzają mu warunki, które zazwyczaj hamują, a nawet uniemożliwiają kierowanie się tymi cnotami.
Poza tym warto wiedzieć, że oprócz wspomnianych siedmiu darów, znamy też dziewięć „owoców Ducha”. Należą do nich: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność i opanowanie (Ga 5,22n). Wymienione przez św. Pawła „owoce” stanowią charakterystykę świętości chrześcijańskiej. Taka postawa możliwa jest jedynie dzięki stałemu podporządkowywaniu się wpływowi Ducha. Kształtuje On ludzką wolę do posłuszeństwa, ofiarności i wyrzeczenia siebie. Umożliwia też wytrwanie w jedności z bliźnimi.
Łatwo zauważyć, że nadprzyrodzone dary uświęcające osobę są jednocześnie konieczne, aby mogła ona wypełniać swoje apostolskie zadania w Kościele, od wspólnoty małżeństwa i rodziny zaczynając.
 | ks. Jan Sawicki |
