Dysponujemy czterema opisami Ostatniej Wieczerzy zawierającymi doniosłe relacje o ustanowieniu przez Jezusa sakramentu Eucharystii. Trzy pochodzą bezpośrednio od Ewangelistów (Mt 26,26-28; Mk 14,22-24; Łk 22,19-20), a czwarta jest zapisem św. Pawła (1Kor 11,23- 25).
Nie oznacza to, że Jan, czwarty Ewangelista, milczy na temat Eucharystii (J 6). Jednak jego ujęcie jest na tyle oryginalne, że wymaga oddzielnego omówienia. Na początku trzeba przypomnieć elementy wspólne wszystkim czterem relacjom. Bo te wątki są podstawą naszej wiedzy o Eucharystii. Po pierwsze, Jezus uczestniczył razem z apostołami w wieczerzy paschalnej, czyli uroczystej, religijnej uczcie żydowskiej. Mięso baranka stanowi jej najważniejszy, rytualny pokarm. Jednak Jezus zwrócił uwagę wszystkich na chleb i wino, nadając jednocześnie tym składnikom wieczerzy zupełnie nowe znaczenie.
Po drugie, Jezus oznajmia, że wyróżniony chleb jest Jego Ciałem, a wino jest Jego Krwią. I co najważniejsze, wypowiada te zdumiewające tezy tak konkretnie i odważnie, że nie pozwala, aby rozumieć je symbolicznie lub przenośnie. Na dodatek wiąże z tym idący w najdalszą przyszłość nakaz skierowany do apostołów i ich następców: „Bierzcie i jedzcie; i pijcie! Czyńcie to na Moją pamiątkę!”. Jezus wymaga więc podporządkowania się Jego słowom, czyli wiary i posłuszeństwa.
Po trzecie, Jezus zdefiniował swoje Ciało i Krew jako dar złożony na ofiarę. Dlatego Eucharystia jest Pokarmem ofiarnym. W starożytnym Izraelu najważniejszym aktem kultu było złożenie ofiary. Pełne uczestnictwo w ofierze polegało na możliwości spożycia pokarmu z ołtarza Świątyni. Spożycie takiego pokarmu oznaczało, że ofiara została przyjęta przez Boga i przez nią nastąpiło upragnione pojednanie. Jego zewnętrznym znakiem jest zaproszenie do wspólnego stołu. Jak widać, w Eucharystii nie chodzi o beztroskie przegadane spotkanie ze wspólnotą, np. happening w letnim powietrzu, pełen ekspresji i śpiewu, rozkołysania i radosnej konsumpcji. Ołtarz jest zawsze znakiem uczty ofiarnej spływającej Krwią Chrystusa.
Stworzenie przez Jezusa takiego Pokarmu i – co najważniejsze – zobowiązanie do Jego spożywania oznacza, że Jego Ofiara jest owocna, czyli że nastąpiło pojednanie z Bogiem. Dowodem świadczącym o skuteczności złożonej przez Niego Ofiary jest hojnie i przez wieki rozdawany Pokarm – Jego Ciało i Krew, czyli On sam. Dzięki Jego Ofierze nastąpiło zjednoczenie ludzkości z Bogiem. Stąd Komunia Święta jest znakiem gwarantującym skuteczność i rozpowszechniającym Dzieło dokonanego Odkupienia.
 | ks. Jan Sawicki |
