Gmach przeznaczony jest dla 10 tys. studentów i kilkuset pracowników naukowych. W budynkach A i C znajdują się głównie duże aule i pokoje pracownicze. Budynek B, stanowiący łącznik między nimi, zawiera dwie elipsy, a w nich małe sale wykładowe na każdej kondygnacji. Funkcjonalnie budynek podzielony jest na dwie strefy: część niższą, przeznaczoną dla studentów, z pomieszczeniami dydaktycznymi, pracowniami, biblioteką i dziekanatem oraz część wyższą – „strefę ciszy” – dla pracowników naukowych i katedr. Nowością jest „sala sądowa”, przeznaczona do ćwiczeń praktycznych przyszłych adeptów prawa.
Gmach, o powierzchni 21,5 tys. m2 i kubaturze 106 tys. m3, składa się z trzech przenikających się brył w kształcie owalnych bloków. Taki zamysł architektoniczny stworzył zaskakujące możliwości przestrzenne i rozwiązania. Powstał klarowny układ komunikacji wewnętrznej. Korytarze wszystkich pięter zaczynają się i kończą w jednym, centralnym, wielopoziomowym atrium stanowiącym centrum obiektu. Atrium tworzy układ otwartego parteru i korytarzy wyższych pięter w postaci galerii połączonych wiszącymi mostkami, schodami i kładkami. Atrium wypełniają także dwa zawieszone w przestrzeni, monumentalne kominy, w których wnętrzach mieszczą się spiętrzone w kilku kondygnacjach zespoły auli.
Paragraf – symbol kojarzony z aktami prawnymi – według projektantów dobrze odzwierciedla specyfi kę Wydziału. Symbol stał się inspiracją dla biura architektonicznego AGG Architekci Grupa Grabowski, a jego nietypowy kształt – wyzwaniem dla wykonawcy, fi rmy Skanska.
Mimo trudnych rozwiązań konstrukcyjnych Skanska zdołała oddać budynek na dwa lata przed zakontraktowanym terminem. Udało się to m. in. dzięki podziale zadań między trzy zespoły, wzajemnie ze sobą współpracujące. Na budowie pracowało jednorazowo 150–200 osób. Prace przebiegały sprawnie, a nietypowa budowa była ciekawym projektem dla doświadczonych inżynierów i majstrów, pozwoliła też na poszerzenie doświadczeń młodszych inżynierów. Skrócenie terminu realizacji inwestycji było możliwe dzięki doskonałej współpracy z inwestorem i projektantem, a także determinacji współpracowników, podwykonawców i dostawców.
Budynek posadowiony został na 21 różnych poziomach. Najniżej posadowiono fundamenty na poziomie -10, najwyżej na – 5,40 m.
Realizacja obiektu o tak skomplikowanej geometrii wymagała od wykonawcy, fi rmy Skanska, szczególnej dokładności, wręcz precyzji, począwszy od prac geodezyjnych. Geometria budynku w kształcie paragrafu z trzech przenikających się owali oznaczała dla geodetów uwzględnienie kilku tysięcy punktów współrzędnych dla obiektu. Była sprawdzianem doświadczenia i precyzji. Budynek został zaprojektowany na fundamentach bezpośrednich, w postaci stóp fundamentowych żelbetowych i ław posadowionych na wielu poziomach. Do realizacji zadania użyto pięciu dźwigów wieżowych, 2 tys. m3 betonu oraz 1,3 tys. ton stali.
Obiekt jest zróżnicowany konstrukcyjnie. Znajdują się w nim elementy żelbetowe wylewane na mokro i żelbetowe prefabrykowane, a także elementy konstrukcji stalowej. Zasadnicza konstrukcja budynku – fundamenty, słupy, ściany, stropy i klatki schodowe z trzonami windowymi – została zaprojektowana i wykonana głównie jako żelbetowa, wylewana na budowie w szalunkach systemowych. Klatki schodowe i pomosty atrium są stalowe, a ich konstrukcja oparta jest na profi lach szerokostopkowych.
W elewacji dominuje szkło w połączeniu z płytami granitowymi, a także elementami stali nierdzewnej. Powierzchnię ścian zewnętrznych sześciu klatek schodowych stanowi okładzina z paneli aluminiowych. W części estakad i murów oporowych występuje beton licowy.
Stropodachy w pokryciu papowym dwuwarstwowym wykonano w zielonym kolorze wierzchniej warstwy. Nad aulami, w celu ich doświetlenia, zastosowano dach szedowy. Dach szklany atrium wykonany został przy zastosowaniu systemowych profi li aluminiowych firmy Schüco, opartych na konstrukcji nośnej, wykonanej z przekrojów stalowych rozpiętych nad atrium. Ściany działowe wewnętrzne są murowane oraz w zabudowie gipsowo-kartonowej. Zastosowano sufi ty podwieszane, głównie rastrowe, systemowe w połączeniu z sufi tami z płyt gipsowo- kartonowych. W głównych aulach, zgodnie z opracowanym projektem akustycznym, wykorzystano odbijające i pochłaniające dźwięk okładziny ścian, z wierzchnią warstwą materiałową.
W atrium zewnętrzne ściany trzonów – elips osłonięto okładzinami ściennymi drewnopodobnymi z paneli – płyt Fermacell z okleiną HPL w kolorze jasnego klonu. Kładki i balustrady wykonano ze szkła i stali nierdzewnej. W części przyziemia atrium występują podłogi szklane.
Pod budynkiem znajduje się labirynt żelbetowych kanałów wentylacyjnych, przenikających się na różnych poziomach.
Budynek powstawał z myślą o potrzebach osób niepełnosprawnych. Zastosowano szereg rozwiązań i ułatwień, dzięki którym wszystkie pomieszczenia na każdej kondygnacji w budynku są dostępne dla osób niepełnosprawnych. Klatki schodowe, rozmieszczone w węzłowych punktach obiektu i dwa podwójne zespoły windowe, przystosowane do przewozu wózków, zlokalizowane przy atrium, zapewniają sprawną komunikację oraz możliwość szybkiej ewakuacji. Wszystkie poziomy obiektu wyposażone są w oddzielne kabiny sanitarne dla osób niepełnosprawnych. Wejścia do budynku zaprojektowano bezprogowo.
Zaprojektowano i zastosowano energooszczędne i ekologiczne rozwiązania. Wmontowane urządzenia pozwalają na uzyskanie wysokiego parametru odzysku ciepła, powyżej 50%. Powstał nowoczesny, niekonwencjonalny obiekt, który ma szansę stać się jednym z charakterystycznych symboli Łodzi. Z pewnością będzie służył studentom Uniwersytetu przez długie lata.
Źródło: Budownictwo Monolityczne 1/2010
