Budowana Obwodnica Zambrowa stanowi nowoprojektowany odcinek Drogi Krajowej Nr 8. W celu pokonania przeszkód drogowych i naturalnych cieków wodnych konieczne było wzniesienie kilkunastu obiektów inżynieryjnych o różnym stopniu skomplikowania i wielu typach ustrojów nośnych.
Fot. Harsco Infrastructure Polska
Generalnym Wykonawcą inwestycji jest firma Bilfinger Berger, podwykonawcą zostało przedsiębiorstwo Budbaum, które na dostawcę deskowań do obiektów mostowych wybrało firmę Harsco Infrastructure Polska.
Typowe konstrukcje inżynieryjne
Jedną z typowych konstrukcji była rama otwarta o przekroju poprzecznym płyty żelbetowej pełnej (o grubościach od 0,6 do 1,0 m). Do wykonania fundamentów i podpór tego rodzaju obiektów zastosowano systemy Rasto i Manto. Duża różnorodność wymiarów płyt szalunkowych oraz elementy wielkogabarytowe pozwoliły na sprawne ustawienie deskowań oraz zminimalizowanie ilości użytego drewna. Do podparcia płyt ustroju nośnego wykorzystano wieże rusztowaniowe ID-15 z dźwigarkami H-20 (obiekty PG-8, PG-11, WD-12) lub w przypadku przeszkód wodnych system Infra-Kit (obiekty MS-1, MS-9, MD-14), składający się z belek walcowanych – modułowych HEB 260 oraz HEB 400 współpracujących z nośnymi podporami konstrukcyjnymi (nośność maksymalna 210 kN).
Fot. Harsco Infrastructure Polska
Fot. Harsco Infrastructure Polska
Nietypowe konstrukcje inżynieryjne
Odmiennym od pozostałych był obiekt zespolony WD 10 (stal – beton), gdzie przy znacznym rozstawie stalowych dźwigarów głównych mostu (6,0 m) i niskiej wysokości konstrukcyjnej belki głównej (1,3 m), zaprojektowano deskowanie w systemie SG do wykonania monolitycznej płyty pomostowej o grubości 35 cm, oparte wyłącznie na konstrukcji stalowej.
Obwodnica Zambrowa w liczbach:
Generalny wykonawca: Bilfinger Berger.
Podwykonawca: Budbaum Sp. z o.o.
Realizowane obiekty: PG-8, PG-11, MD-13, WS-7, WS- 1a, WS-6, MS-2, WD12, WD-10, MD-14, MS-9, MS-1.
Wykorzystywane systemy: Rasto/Takko, Manto, ID-15, Infra-Kit, Protecto, Podpory ukośne, HEB, H-20
Termin realizacji: 04.2010 – 06.2011 r.
Źródło: Budownictwo monolityczne, nr 3 (6) 2011
