Aby chronić gminę Garmisch-Partenkirchen przed powodziami, urząd gospodarki wodnej w Weilheim zrealizował projekt ochrony przed wielką wodą. Istotną częścią tego projektu była przebudowa koryta rzeki Kanker. Ściany boczne zostały zbudowane z betonu licowego, który dzięki użyciu matryc strukturalnych Noeplast sprawia wrażenie ściany murowanej z kamienia naturalnego.
Nowe koryto rzeki Kanker oferuje ochronę przed stuletnią wielką wodą. Betonowe ściany boczne naśladują przy pomocy matryc strukturalnych Noeplast mur kamienny
Fot. Noe-Schaltechnik
W latach 1999, 2002 i 2005 Garmisch-Partenkirchen walczyło z klęskami powodzi, które doprowadziły między innymi do tego, że gmina była odcięta od świata zewnętrznego, a mieszkańców ratowano z ich domów helikopterami. Dzięki projektowi ochrony przeciwpowodziowej, który kosztował 25 mln euro i został ukończony latem 2012 r., mieszkańcy mogą odetchnąć. Rzeka Kanker została w obrębie części miejscowości Partenkirchen na długości około 800 m całkowicie na nowo ukształtowana. Wąskie koryto rzeki zostało przy tym fragmentami zastąpione rynną o szerokości około 5,3 m i głębokości 4 m. Aby nowe koryto również optycznie pasowało do pełnego pięknego krajobrazu Garmisch-Partenkirchen, projektanci zdecydowali się większość ścian z betonu licowego wykończyć matrycami strukturalnymi firmy Noe-Schaltechnik, Süssen. Chodzi tu o płyty z poliuretanu, które przed wypełnieniem ich betonem są mocowane do szalunku. Matryce te są zaopatrzone w płaskorzeźbę, która jak stempel przenoszona jest na powierzchnię gotowego betonu.
Nowe koryto Kanker na krótko przed ukończeniem. Przy odrobinie patyny tylko fachowiec będzie w stanie rozpoznać, że ściany boczne zbudowane są z betonu
Fot. Noe-Schaltechnik
Producent Noe-Schaltechnik proponuje matryce strukturalne pod nazwą Noeplast i dysponuje przy tym bogatym spektrum przeróżnych motywów strukturalnych. Ponadto przedsiębiorstwo oferuje na życzenie możliwość realizacji motywów indywidualnych.
W Garmisch-Partenkirchen decydenci wybrali matrycę strukturalną Noeplast „Murus Romanus”. Daje ona widzowi wrażenie pełnej artyzmu warstwowej ściany z kamienia naturalnego.
Warunki budowlane
Chociaż nowe koryto rzeki wygląda pięknie, to jednak niewielu obserwatorów się domyśla, jak skomplikowane było jego zbudowanie. Z 40 elementów konstrukcyjnych każdy był inny i szalunek musiał być w każdym miejscu rozwiązywany indywidualnie. Jednym z powodów było to, że ściany betonowe koryta rzeki są zagięte w dwóch płaszczyznach: po pierwsze – po to, aby śledzić bieg rzeki, która wije się przez miejscowość, i po drugie – aby naśladować przekrój rynny w kształcie litery U. Do tego doszło utrudnienie w postaci naturalnego pagórkowatego ukształtowania terenu i pochylenia koryta rzeki: ściany rynny rzecznej zbudowano przy pomocy matryc strukturalnych, górne krawędzie ścian tworzą zaś tzw. murowaną koronę o wysokości 40 cm. Ta przystosowuje się do przebiegu terenu, podczas gdy druga strona muru dostosowuje się w swej wysokości do kąta nachylenia rzeki. Na skutek tego ściany boczne koryta rzeki wykazywały w każdym miejscu inną wysokość. Aby uzyskać przyjemne wrażenie ostateczne, pracownicy firmy wykonawczej, Teerag-Asdag Aktiengesellschaft, pod kierownictwem regionu Roppen, Austria, zadbali najpierw o to, aby matryca strukturalna Noeplast zwięźle łączyła się z dolną krawędzią cokołu. Musieli przy tym cały czas bardzo uważać na to, aby poszczególne rzędy muru były równomiernie kontynuowane. Mimo to udawało się im używać matryc szalunkowych do 60 razy. Na skutek różnej wysokości ścian zdarzało się od czasu do czasu, że matryca była u dołu o kilka centymetrów za krótka i beton był w tym miejscu gładki. Tego jednak właściwie nie widać, ponieważ w korycie rzeki układano bloki z naturalnego kamienia, które i tak przykrywają tę część ściany.
Tylko najbardziej widoczne części ścian koryta rzeki otrzymały przy użyciu matryc strukturalnych Noe-plast optykę kamienia naturalnego. Gładkie powierzchnie boczne u podstawy zostały przykryte korytem z kamieni i warstwą filtrującą
Fot. Noe-Schaltechnik
Wielokrotne wykorzystanie z pełnym serwisem
Tak więc pracownicy firmy Teerag-Asdag pracowali bardzo skutecznie i dobrze wykorzystywali zalety matryc strukturalnych Noeplast. Można ich używać do 100 razy, co powoduje, że za każdym razem stają się one ekonomiczniejsze. Aby uzyskać dobrą odtwarzalność płaskorzeźby, przy matrycach z dużą głębokością struktury, takich jak Murus Romanus, istotne jest to, aby stosować środek antyadhezyjny firmy Noe-Schaltechnik.
Początkowo budowlańcy planowali po każdym użyciu umyć matryce wodą. Jednak za radą przedstawiciela firmy Noe zaniechano tego i w zamian zaczęto za każdym razem nanosić środek antyadhezyjny. W ten sposób na matrycy utworzył się cienki film, dzięki któremu po każdym kolejnym betonowaniu matryca lepiej odrywała się od betonu. Michael Gritsch, brygadzista z placu budowy, wypowiada się na temat produktów Noe i serwisu przedsiębiorstwa: „Jesteśmy bardzo zadowoleni z szalunku i matryc, i przede wszystkim z tego, że zdecydowaliśmy się na ofertę full-service”.
Matryce strukturalne zostały przez Noe umieszczone na szalowaniu, które jest następnie montowane do szalunku ramowego Noetop
Fot. Noe-Schaltechnik
Wspomina on tutaj o usłudze, którą oferuje Noe-Schaltechnik jako jedyny producent szalunków betonowych i matryc strukturalnych: na życzenie Noe przygotowuje gotowe do użytku matryce strukturalne, tzn. że matryce strukturalne są już przymocowane do szalowania, które następnie jest montowane do szalunku ramowego, w tym przypadku szalunku ściennego Noetop. Tak przygotowane matryce można zaraz po dostarczeniu na budowę użyć, nie potrzeba żadnych dalszych robót przygotowawczych. Jest to wskazane szczególnie w przypadku masy betonowej układanej na miejscu, ponieważ warunki panujące na budowie bardzo często utrudniają odpowiednie przygotowanie matryc strukturalnych do użytku. Stopień trudności zwiększa się przy tym nie tylko wraz z wielkością matrycy, lecz także z głębokością struktury i ciężarem. Na budowie w Garmisch-Partenkirchen budowniczowie pracowali częściowo z matrycami o rozmiarach 12,00x3,74 m.
Źródło: Budownictwo monolityczne, nr 6 (12) 2012