Zmiany w umowach czasowych

Podstawowa zmiana dotyczy okresu trwania tych umów oraz wliczania ich czasu trwania do okresu wypowiedzenia, co zrównuje je w zasadzie z umowami na czas nieokreślony.

Nowelizacja przewiduje uporządkowanie stanu prawnego związanego z zawieraniem długoletnich umów o pracę na czas określony, których charakter różni się w zasadzie możliwością zastosowania krótszego okresu wypowiedzenia oraz brakiem obowiązku wskazania przyczyny wypowiedzenia umowy. Zapisy wprowadzone nowelizacją mają zapewnić bezpieczeństwo zatrudnienia pracownikom.

Kodeks pracy przewiduje trzy rodzaje umów o pracę: na okres próbny, na czas nieokreślony albo na czas określony. Umowę o pracę na okres próbny, nieprzekraczający trzech miesięcy, zawiera się w celu sprawdzenia kwalifikacji pracownika i możliwości jego zatrudnienia w celu wykonywania określonego rodzaju pracy. Zatem właściwymi umowami zawieranymi w stosunku pracy są umowy na czas określony, a jest ich kilka rodzajów, oraz umowy na czas nieokreślony.

Zgodnie z nowelizacją okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony, a także łączny okres zatrudnienia na podstawie umów o pracę na czas określony zawieranych między tymi samymi stronami stosunku pracy nie może przekraczać 33 miesięcy, a łączna liczba tych umów nie może przekraczać trzech.

Uzgodnienie między stronami – w trakcie trwania umowy o pracę na czas określony – dłuższego okresu wykonywania pracy na podstawie tej umowy będzie uważane za zawarcie, od dnia następującego po dniu, w którym miało nastąpić jej rozwiązanie, nowej umowy o pracę na czas określony. Zapis ten ma wyeliminować przedłużanie czasu trwania tych umów w formie aneksu.

Jeżeli okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony jest dłuższy niż 33 miesiące lub jeżeli liczba zawartych umów jest większa niż trzy, będzie się uważać, że pracownik – odpowiednio od dnia następującego po upływie okresu 33 miesięcy lub od dnia zawarcia czwartej umowy o pracę na czas określony – będzie zatrudniony na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony.

Nie stosuje się przepisów dotyczących długości trwania i ich liczby do umów o pracę zawartych na czas określony, zawartych w celu zastępstwa pracownika w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy, w celu wykonywania pracy o charakterze dorywczym lub sezonowym, w celu wykonywania pracy przez okres kadencji, w przypadku gdy pracodawca wskaże obiektywne przyczyny leżące po jego stronie – jeżeli ich zawarcie w danym przypadku służy zaspokojeniu rzeczywistego okresowego zapotrzebowania i jest niezbędne w tym zakresie w świetle wszystkich okoliczności zawarcia umowy.

Przyczyny przekroczenia okresu trwania umowy na czas określony dłużej niż 33 miesiące albo dłużej niż trzy umowy pracodawca będzie miał obowiązek zgłosić w terminie pięciu dni okręgowemu inspektorowi pracy. Powód ten będzie miał obowiązek wskazać również w treści umowy.

Aktualnie ustawa została przekazana do Senatu, wejdzie w życie po upływie sześciu miesięcy od dnia jej ogłoszenia.

Edyta Pisarczyk Autorka jest radcą prawnym Idziemy nr 28 (511), 12 lipca 2015 r.