Osoba niepełnosprawna będąca podatnikiem, a także podatnik mający na utrzymaniu osobę niepełnosprawną, może odliczyć niektóre wydatki na cele rehabilitacyjne oraz związane z ułatwianiem jej czynności życiowych.
Chodzi o osobę niepełnosprawną, która ma orzeczenie o niepełnosprawności lub stopniu niepełnosprawności albo też decyzję o niezdolności do pracy lub o rencie szkoleniowej czy socjalnej. Natomiast osoba niepełnosprawna pozostająca na utrzymaniu podatnika to taka osoba niepełnosprawna, której roczne dochody nie przekraczają 9120 zł. Mogą nią być: małżonek, dziecko własne, przysposobione lub przyjęte na wychowanie, pasierb, rodzice, teściowie, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięć lub synowa.
Wydatki, które można odliczyć w zeznaniu podatkowym składanym według skali podatkowej, odlicza się od przychodu. Cześć wydatków jest limitowana, część podatnik może odliczyć w kwocie faktycznie poniesionej. W obu przypadkach nie można odliczyć więcej niż poniosło się wydatków, a w przypadku wydatków limitowanych – do wysokości określonej w ustawie.
Obowiązkiem podatnika jest opłacanie podatków, a ulga stanowi dla niego uprawnienie, z którego możne on skorzystać, jednak wyłącznie po spełnieniu wszystkich warunków określonych w ustawie. Podatnik nie może więc odliczyć wydatków, które w całości zostały sfinansowane ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo w całości zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Jeżeli podatnik uzyskał tylko częściowy zwrot tych wydatków, odliczyć może różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami a kwotą zwróconą.
Do zeznania podatkowego nie należy załączać żadnych dokumentów. Wykazuje się tam jedynie koszty i wydatki poniesione, które pomniejszą przychód albo podatek. Natomiast samą wysokość wydatków ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie. Podatnik może dokumentować je fakturą, rachunkiem, dowodem wpłaty na poczcie lub potwierdzeniem przelewu bankowego, o ile wynika z nich, kto, kiedy, komu, ile oraz za co zapłacił.
Jedynie w trzech przypadkach wydatków limitowanych nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających wysokość wydatków. Chodzi o wydatki związane z opłaceniem przewodników osób niewidomych zaliczonych do I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, związane z utrzymaniem psa asystującego przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa, a także wydatki związane z używaniem samochodu osobowego w związku z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa albo niepełnosprawnego dziecka, które nie ukończyło 16 lat.
 |
Edyta Pisarczyk-Kulon |
