Ustawa o praktykach absolwenckich daje młodym ludziom możliwość uzyskania doświadczenia zawodowego i pokazania umiejętności ewentualnemu pracodawcy.
Pracodawca z praktykantem zawiera umowę, w której określa m.in., czy praktyka będzie odpłatna, czy nie.
Praktyki absolwenckie może odbywać osoba, która ukończyła co najmniej gimnazjum i w dniu rozpoczęcia praktyk nie ukończyła 30. roku życia. Umowa o praktyki absolwenckie nie musi być jedna, mogą być to np. dwie lub trzy umowy, przy czym łączny czas ich trwania nie może przekroczyć trzech miesięcy. Umowa o praktykę nie może dotyczyć pracy szczególnie niebezpiecznej.
Wysokość miesięcznego świadczenia dla praktykanta nie może przekraczać dwukrotności minimalnego wynagrodzenia za pracę brutto. Obecnie minimalne wynagrodzenie za pracę wynosi 1850 zł, a od stycznia 2017 r. – 2000 zł. Absolwent może być równocześnie zarejestrowany jako osoba bezrobotna, nie tracąc przy tym statusu bezrobotnego ani zasiłku do bezrobotnych, pod warunkiem, że wysokość świadczenia z praktyk nie przekroczy połowy minimalnego wynagrodzenia za pracę.
W przypadku, gdy praktyka jest nieodpłatna, praktykant może rozwiązać umowę na piśmie w każdym czasie. Jeżeli jest ona płatna, umowa może zostać rozwiązana za siedmiodniowym wypowiedzeniem. Pracodawca poza świadczeniem za praktykę nie ponosi kosztów związanych ze składkami na ZUS. Praktykant nie podlega bowiem ubezpieczeniom społecznym ani zdrowotnemu u pracodawcy.
Status osoby bezrobotnej pociąga za osobą określone obowiązki, m.in. zgłaszania się w wyznaczonym terminie w urzędzie pracy. Konsekwencją może być nawet utrata statusu. Odbywanie natomiast praktyk absolwenckich stanowi uzasadnioną przyczynę niezgłoszenia się w terminie wyznaczonym przez powiatowy urząd pracy w celu przyjęcia propozycji odpowiedniej pracy lub innej formy pomocy proponowanej przez urząd lub w innym celu wynikającym z ustawy, w tym potwierdzenia gotowości do podjęcia pracy. Usprawiedliwieniem niezgłoszenia się jest właśnie umowa o praktykę absolwencką, którą należy przedstawić w urzędzie pracy.
Praktykant po zakończeniu praktyki nie otrzymuje świadectwa pracy jak pracownicy, jednak może wystąpić do pracodawcy z wnioskiem o wystawienie na piśmie zaświadczenia o wykonywanej pracy i umiejętnościach nabytych w czasie odbywania praktyki.
W trakcie odbywania praktyki praktykant powinien być traktowany podobnie jak pozostali pracownicy. W związku z tym pracodawca ma obowiązek zapewnić mu bezpieczne i higieniczne warunki odbywania praktyki, w tym również odpowiednie środki ochrony indywidualnej według potrzeb.
 |
Edyta Pisarczyk-Kulon |
