Po przypomnieniu sobie listy i wartości czterech cnót głównych warto powtórzyć sobie teraz katalog i znaczenie siedmiu darów Ducha Świętego.
Źródłowym tekstem dla ich zestawienia jest Księga Izajasza 11, 1-3. Znajduje się tam prorocki opis przyszłego Mesjasza. Okazuje się, że natchniony autor wymienia tylko sześć darów, a raczej „duchów” charakteryzujących nowego Króla: mądrość, rozum, rada, męstwo, wiedza i bojaźń Boża. Tymczasem tradycja Kościoła podaje jeszcze dar siódmy – pobożność. Różnica wynika z przekładu Biblii z języka hebrajskiego na grecki. Powstał on w III/II wieku przed Chr. i nazywa się fachowo Septuagintą (w skrócie: LXX). Wiąże się z pracą aż 70 tłumaczy. W darze „bojaźni Bożej” pragnęli oni bardziej uwypuklić jej dwa wymiary: bojaźń (lęk, drżenie) i pobożność. Tak „powstał” siódmy dar – przez wyodrębnienie go z szóstego. Warto wiedzieć, że św. Jan potwierdza powstałą w ten sposób liczbę (Ap 4, 5).
W tym kontekście, na początku warto uświadomić sobie zasadniczą różnicę między naturą daru a prezentu. Mówimy o darach Ducha Świętego, a nie „prezentach”, ponieważ prezentem sprawiamy tylko doraźną przyjemność. Dar daje dużo więcej: jest przez to trudniejszy, bo wymaga rozwoju od obdarowanego. Nie wystarczy jednorazowa wdzięczność. Na dar trzeba odpowiadać przez całe życie, tzn. podjąć go jako zadanie ciągłego dorastania do otrzymanej godności i nowych możliwości.
Druga uwaga dotyczy różnicy między naturą cnót kardynalnych (roztropność, sprawiedliwość, umiarkowanie, męstwo) a darami Ducha Świętego. Te pierwsze są naturalne i nabyte, te drugie zaś – nadprzyrodzone i boskie. Duch Święty – trzecia Osoba Boskiej Trójcy – jest ich Źródłem i Dawcą. Mają one moc od Boga, który ich udziela. Podobnie jak talentów, nie można ich sobie wypracować, wyćwiczyć.
Natomiast cnotę definiujemy jako utrwaloną sprawność w czynieniu dobra. Oznacza to, że zdobywa się ją przez konsekwentne powtarzanie dobrych zachowań, aż staną się „drugą naturą”, niejako kulturą. Tu akcent pada na świadomą pracę nad sobą.
Pierwszym wydarzeniem otwierającym dostęp do darów Ducha Świętego jest sakrament chrztu. Następne to Eucharystia i bierzmowanie. Dary te otrzymujemy łącznie. „Stanowią jedność ze względu na swoje źródło; różnią się ze względu na swój przedmiot”. Wpływają na główne sfery człowieka: ciało, uczucia, inteligencję, sumienie, wolę. „Wyrażają kojące, ożywiające, oświecające, wzmacniające i upewniające oddziaływanie Ducha Świętego.” Wszystkie razem udzielają człowiekowi wierzącemu potrzebnych talentów, aby można było rozpoznać i zrealizować w życiu otrzymane powołanie.
ks. Jan Sawicki
Idziemy nr 39 (316), 25 września 2011 r.
